Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ (ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΗΣ ΛΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ)
Εισηγητής:
Κανδύλης Δ.
Έκδοση πεπραγμένων της διετίας 90 - 91 της παρέμβασης στο Κ.Θ.Λέρου, βάσει του Καν. 815/84, σελίδες 103, Εκδόσεις Ώρες, Βόλος, 1992, ISBN 960-7175-32-8
Περίληψη:
Την άνοιξη του 1990, το άσυλο της Λέρου εξακολουθεί να προβάλλεται δημόσια ως το στίγμα του αναχρονισμού των ψυχιατρικών πραγμάτων στη χώρα μας. Η Λέρος θεωρείται η κορυφαία έκφανση της ελληνικής ασυλικής ψυχιατρικής. Το καλοκαίρι του 1990, το πρόβλημα της Λέρου θεωρείται ως το μείζον πρόβλημα του υπουργείου Υγείας και κινητοποιούνται οι δημόσιοι μηχανισμοί για τον εξανθρωπισμό των συνθηκών διαβίωσης των αρρώστων του ασύλου, την αποασυλοποίηση και την αποκατάσταση όσων αρρώστων μπορούσαν να ζήσουν μακριά από το άσυλο, με μια ποικίλου βαθμού αυτονομία και στήριξη. Τον Οκτώβριο του 1990, αρχίζουν οι παρεμβάσεις ομάδων επαγγελματιών ψυχικής υγείας σύμφωνα με το "πρόγραμμα Λέρος", που αποσκοπούν στην έναρξη αποσυμφόρησης του Κ.Θ.Λ., στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ασθενών που διαβιούν σ' αυτό, στην επαναπόκτηση των ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων για το σύνολο των ασθενών και τέλος, στην κοινωνική επανένταξη και επαγγελματική αποκατάσταση, σε πρώτη φάση, 110 ασθενών κοντά στις οικογένειές τους . Σήμερα, δύο χρόνια μετά την έναρξη υλοποίησης του ''προγράμματος Λέρος'', δίνουμε την απάντησή μας σ' ένα από τα πολλά ερωτήματα που από την αρχή και από διαφορετικές σκοπιές είχαν τεθεί σχετικά μ' αυτό το πρόγραμμα : είναι εφικτή η αποασυλοποίηση και η αποκατάσταση ιδρυματοποιημένων ψυχωτικών μετά τριάντα και σαράντα χρόνια διαρκούς εγκλεισμού; είναι δυνατός ο γυρισμός τους στη ζωή; Ο αγώνας και η αγωνία, οι προβληματισμοί και οι εμπειρίες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες της προσπάθειας αποκατάστασης των ασθενών της Λέρου, από την ομάδα του ξενώνα της Λάρισας, καταγράφονται σ' αυτό το βιβλίο. Δεν αποσκοπούμε σε μια θεωρητικοποίηση της διαδικασίας της αποασυλοποίησης και αποκατάστασης. Μοναδικός μας στόχος είναι να εκφράσουμε, όπως βιώσαμε, τις υποκειμενικές μας απόψεις για την πρακτική της και να προκαλέσουμε τον επιστημονικό διάλογο.