Εισηγητές:
Ασπραδάκης Κ., Παπαδημητρίου Χ., Βαρτζόπουλος Δ.,Γεωργίου Γ., Νάνου Γ., Κανδύλης Δ.

Ανακοίνωση:
στο 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο ΓεροντολογΙας - Γηριατρικής, Αθήνα, 21 - 22 Ιανουαρίου, 2000

Περίληψη:
Τόμος Περιλήψεων Συνεδρίου, σελ. 62

Περίληψη:
Βάσει στοιχειών του Εθνικού Ινστιτούτου υγειάς και Ιατρικής Έρευνας της Γαλλίας, (10ης χώρας της Ευρώπης, ως προς τους θανάτους από αυτοκτονία), το 30% των θανάτων από αυτοκτονία αφορούν άτομα άνω των 60 ετών. Η θνησιμότητα από αυτοκτονία ανά 100.000 άτομα βρίσκεται, όσον αφορά το ανδρικό φύλο, στο 38,3 για την ομάδα ηλικιών 45 - 54 ετών στο 56,3 για την ομάδα από 65 - 70 ετών και στο 80,5 για την ομάδα από 75 - 84 ετών. Η συσχέτιση της αυτοκτονίας με την συναισθηματική ή την κοινωνική απομόνωση εΙχε προ πολλού επισημανθεί από τον Durkheim (κοινωνιολογικές θεωρίες ως αυτοκτονία). Στους ηλικιωμένους, η φθίνουσα κατάσταση της σωματικής τους υγείας, η μοναξιά, η επιθυμία θανάτου ως εκ της κατάθλιψής τους καιη χρησιμοποιημένη μέθοδος, δυσκολεύουν, τη διάγνωση ενώ οι επώδυνες αρρώστιες με την συνακόλουθη συχνά λειτουργική ανικανότητά τους και οι αναπηρίες, ενισχύουν την αποφασιστικότητα του αυτόχειρα. Η ανάπτυξη των ιατροκοινωνικών δομών, η εκπαίδευση των ιατροκοινωνικών γιατρών, η ευαισθησία και η αγωγή κοινότητας ως και η συνδυασμένη φαρμακοθεραπεία- ψυχοθεραπεία, θα μειώσουν τη συχνότητα του κοινωνικού φαινόμενου της αυτοκτονίας στους ηλικιωμένους.