Τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου στις 12:30 μ.μ., με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας,

πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου στον χώρο του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης της Θεσσαλικής Εταιρείας Ψυχικής Υγείας Περίθαλψης Αποκατάστασης, φορέα με έργο την ψυχοκοινωνική επανένταξη ασθενών που προέρχονται από τα μεγάλα δημόσια ψυχιατρεία της Λέρου, της Πέτρας Ολύμπου και του Δρομοκαϊτείου. Στη συνέντευξη μίλησαν στους δημοσιογράφους οι λήπτες υπηρεσιών των δομών της Εταιρείας και μερικοί εργαζόμενοι για το έργο που πραγματοποιείται καθημερινά στο φορέα και για το πώς η τρέχουσα οικονομική συγκυρία επηρεάζει και τον τομέα της ψυχικής υγείας.

Οι λήπτες των υπηρεσιών μίλησαν για τη σημασία που έχει διαδραματίσει ο φορέας στη ζωή τους: είτε έχουν ζήσει τη βαρβαρότητα του δημόσιου ψυχιατρείου παλαιού τύπου, είτε ζούσαν ανέκαθεν με τις οικογένειές τους αλλά βρίσκονταν στην απομόνωση από εργασιακούς και άλλους χώρους του κοινωνικού γίγνεσθαι λόγω του υφέρποντος στίγματος με το οποίο έρχονταν αντιμέτωποι. Φιλοξενούμενος του ξενώνα μίλησε για την ελευθερία και κατανόηση που βρήκε στον ξενώνα της ΘΕΨΥΠΑ, λήπτης των υπηρεσιών του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης τόνισε τη σημασία που έχει για εκείνον η ενασχόληση με τις ομάδες που έχει επιλέξει, όπως το μπάσκετ και η παρασκευή φρέσκων ζυμαρικών για ιδία χρήση, ενώ κάτοικος του ημιαυτόνομου διαμερίσματος συμπλήρωσε την άποψη ότι οι περικοπές στην περίθαλψη της ψυχικής υγείας μπορεί να επηρεάζουν όλο τον κόσμο, αλλά πολύ περισσότερο επηρεάζουν τα άτομα που ήδη λαμβάνουν υπηρεσίες από τους ενεχόμενους φορείς και τα άτομα αυτά είναι πιο έκθετα στις αποφάσεις της πολιτείας για το μέλλον των δομών αυτών.

Οι εργαζόμενοι, από την άλλη πλευρά, τόνισαν πόσο δύσκολη ήταν η μετάβαση από τη μαζικότητα του ψυχιατρείου στην ατομική φροντίδα των ενδιάμεσων δομών, ξενώνων, οικοτροφείων και διαμερισμάτων και πώς το έργο αυτό θα ήταν κενό περιεχομένου εάν ακυρώνονταν από πισωγύρισμα σε ασυλοποιημένες και παρωχημένες μορφές παροχής της ψυχιατρικής φροντίδας. Ο Διευθυντής του φορέα εξέφρασε την απορία πώς οι περικοπές της τάξης του 50 τοις εκατό που έχουν ζητηθεί είναι πραγματοποιήσιμες, χωρίς να καταβαραθρωθεί η ποιότητα ζωής των ασθενών και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και δημιουργούν εύλογα ερωτήματα όπως: Τι θα απογίνουν αυτοί οι ασθενείς; Θα ξαναγυρίσουν στο ψυχιατρείο; Θα διαμείνουν σε νέου τύπου ψυχιατρεία (ευπρεπισμένα μικρά άσυλα); Ή θα πρέπει να αρκεστούν σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας ανάξιες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;